Οι περιπέτειες της Σου

Αυτή την ιστορία είναι της φαντασίας μου και μόνο.Ελπίζω να σας αρέσει.

Κεφάλαιο 1:Μία συνηθισμένη μέρα

-Σου,έλα λίγο εδώ.

-Λοιπόν,τί έγινε;

-Σου παιδί μου,βαρέθηκα να σε βλέπω όλη την ημέρα να κοιτάς τους τοίχους.(Μου είπε η μητέρα μου,η Έλεν)

-Κάνε μια βόλτα έξω.Αρκετά έκατσες εδώ μέσα.Ιλαρά θα βγάλεις.

-Εντάξει.

      Αμέσως πήγα να ντυθώ.Άνοιξα την ντουλάπα μου,φόρεσα ένα τζιν με μια μπλε μπλούζα και τα φθαρμένα μου αθλητικά.Βγήκα έξω,χωρίς να έχω συνείδηση του που πηγαίνω,απλά για να αποφύγω τις φωνές.Εδώ στο Κέιν υπήρχε πολλή βλάστηση και λίγοι κάτοικοι.Τελικά κατέληξα στο πάρκο.Έκατσα σε ένα παγκάκι και παρατηρούσα τα παιδιά που έπαιζαν στο πάρκο.Έτρεχαν,γελούσαν,τσίριζαν και το ένα έβρεχε το άλλο παίρνοντας νερό από τη βρύση,αλλά δεν τους ένοιαζε μιας και ήταν καλοκαίρι.Δεν άντεχα να βλέπω.Για μένα πια δεν είχε σημασία.

                                                                 -----------------------------

(Στο κινητό)-Ναι σου λέω,νομίζω πως τρελάθηκε.Όλη την ημέρα κοιτάζει τους τοίχους.

                   -Αν δεν της έλεγα να βγει έξω πάλι κλεισμένη θα ήταν.

                   -Δεν ξέρω που πήγε,δεν μου είπε.Αλλά την κατάλαβα που βγήκε.

                   -Το ξέρω πως παλιά δεν φερόταν έτσι.Από τότε που χώρισε με τον Λίαμ έτσι κάνει.

                   -Και εγώ το ελπίζω.Δεν μπορώ να την βλέπω έτσι,σπαράζει η καρδιά μου.

                   -Κέιτ,σε κλείνω.Πρέπει να βάλω φαγητό.Τα λέμε.

  Ντριν!Ντριν!

       Αυτή θα είναι.Ας πάω να την ανοίξω.

                   -Λοιπόν,πώς πέρασες;

                   -Καλά,μου είπε ξερά.

                   -Μεσημέριασε και έβαλα να φάμε.

                                                              -----------------------------

      Έφαγα τον μουσακά μηχανικά.Δεν μίλησα καθόλου.Εξάλλου,δεν είχα όρεξη.Πήγα στο δωμάτιο μου και άρχισα να συλλογίζομαι.Έχουν περάσει τρεις μήνες και ακόμα δεν μπορώ να το ξεπεράσω.Μετά από δυο ώρες συλλογισμού,αποφάσισα να ανοίξω το mp3 μου να ακούσω μουσική μήπως και ξεχαστώ.Τελικά,με πήρε ο ύπνος και άρχισα να ονειρεύομαι...

     Στο όνειρο μου είδα ότι ο Λίαμ άλλαξε γνώμη και ήθελε να ήμαστε μαζί.Την ώρα όμως που πήγα να απαντήσω,ξύπνησα απότομα.Νευρίασα.Ούτε στον ύπνο μου δεν μπορούσα να ζήσω τη ζωή μου με τον Λίαμ;

     Η ώρα είναι εφτά.Τί να κάνω τώρα;Μουσική άκουσα πριν.Βρήκα.Θα ζωγραφίσω.Τί να ζωγραφίσω όμως;Το σκέφτηκα και τελικά αποφάσισα να ζωγραφίσω το τοπίο που βλέπω από την βεράντα του δωματίου μου.Δέντρα και μερικά σπίτια.Εύκολο.Έμεινα να ζωγραφίζω για καμιά ώρα.

    Αφού πήγε οχτώ η ώρα,έφαγα βραδινό.Αμέσως είδα ένα σημείωμα κολλημένο στο ψυγείο που έλεγε:Πηγαίνω στην Κέιτ για καφέ.Μετά σκέφτηκα πόση ώρα να στέκεται αυτό το σημείωμα εδώ χωρίς να το πάρω χαμπάρι.Αρκετή,φαντάστηκα.Άνοιξα την τηλεόραση επειδή ήθελα να απασχολήσω το μυαλό μου πριν πέσω πάλι σε συλλογισμούς.Τελικά κατέληξα να βλέπω μια σαπουνόπερα.

   Ακούω κλειδιά.Μάλλον η μητέρα μου θα είναι.

                  -Πώς πέρασες;

                  -Εγώ μια χαρά.Εσύ έκανες καμιά βόλτα;

                  -Όχι.

                  -Καλά γιατί δεν μιλάς με την φίλη σου;

      Δεν απάντησα.Αυτή δεν ήταν πια φίλη μου.Είχα έναν φίλο,τον Άρη,αλλά μετακόμισε πρόσφατα και χαθήκαμε.

      Πήγα για ύπνο,αλλά δεν με έπαιρνε ο ύπνος.Στριφογύριζα αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ.Όταν τελικά κοιμήθηκα,είχα βαθύ ύπνο.